استاد رحیم بخش یکی از چهره‌های ماندگار موسیقی کلاسیک افغانستان بود که آثار ماندگاری را از خود به یادگار گذاشته‌است.
به گزارش آی فیلم2، استاد رحیم بخش در سال یک هزار و سیصد هجری چشم به جهان گشود، پدرش مرحوم امان الدین از سارنگ نوازان مشهور و استاد اولیه اش پدر کلان او مرحوم استاد محمد اکبر می باشد.
استاد رحیم بخش سپس بحضور پیر خرابات استاد قاسم بزرگ رسما به شاگردی پذیرفته میشود و این شاگردی بشکل قانون خراباتیان طی مراسم خاص گزارش می یابد.
هنر استاد رحیم بخش و خواندن های غزل او به حدی سحر آفرین، جذاب و دلکش بود که مستمعان انگشت حیرت به دندان می بردند و در مجلس غزلخوانی های او همگان گوش بودند و بس و مخصوصا کسانیکه محرم راز خواندن های آتیشن او بودند.
استاد رحیم بخش به پیچ و خم راه های باریک هنر موسیقی خوب آشنا بود، به تسخیر قسمت اعظم راگ ها، مقام ها و طرزها دست یافت، اساسات راگها ، راگینها، ترانه و غزلخوانی را ه به پختگی رساند، وارد دسته بندی تات ها و ادای سرگم های سریع شده و در این کار بی بدیل بود.
در آهنگ سازی و کمپوز سیکل یک راگ یا مقام را تعیین و پس از آن با ایجاد و آمیزه ابتکاری در جزییات سر و صوت ها نو آوری می آفرید و نغمه و ملودی را بوسیلهء “آلاب” و ” گمک” تزیینی آراسته و رنگین میکرد، گاهگاه علاوه بر راگهای مروج که طبق تایید شاهدان عینی استاد رحیم بخش تا حدود یکصد و ده راگ مروج را استادانه اجرا میکرد، بعضی راگهای ثقیل و شاذ شامل هنرمندی استاد بود که اکثر دانشمندان موسیقی آشنایی کمتری با آن داشتند.
استاد مددی در قسمت شخصیت او میفرماید: در معاشرت با دوستان و مهمان نوازی در میان دوستان شهرت عالی داشت و دلیل محبوبیت او را یکی هم صداقت و وفاداری و معاشرت او با دوستان میدانند و او در محافل مطابق ذوق شنونده هنر نمایی میکند و آرزو دارد سر تا پای محفل را طوری جلب نماید که خاطر احدی گرفته نشود و همه از او راضی باشند.
در قسمت اخذ جوایز و افتخارات استاد باید گفت که وی از آن جمله بزرگان بود که افتخارات زیاد نصیب او گردیده و مدال های طلا و نقره بدست آورده بود.
شاگردان استاد رحیم بخش بگفته استاد مددی اینها می باشند: سلیم بخش و حسین بخش (پسران استاد) استاد همآهنگ ، قاسم بخش، علی محمد کاریزی و غیره از آواز خوانان شوقی و نیز استاد درکورسهای موسیقی تدریس نموده است.
استاد رحیم بخش در اواخر عمرش در میان نوازندگان حیثیت یک پدر معنوی را داشت.علاقمندان هنر او را هرگز فراموش نخواهند کرد.مرگ این خراباتی ممتاز همه حلقه های هنر را سوگوار ساخت و بقرار شنیدگی وی در شهر کویته پاکستان بسال ۲۰۰۲ میلادی بدورد حیات گفت و مطابق وصیتش جسد او را به کابل انتقال دادند.
اعضای اتحادیه هنرمندان افغانستان او را منحیث عضو عالی اتحادیه می شمردند و وفات این مرد بزرگ هنری افغانستان را یک ضایعه بزرگ هنری میدانند.
منبع: ساز و آواز در افغانستان نوشته داکتر عنایت الله شهرانی
ب م
